Κατανομή των ειδών
Πρόκειται για ενδημικό είδος βουνών της Ανατολικής Μακεδονίας. Συλλέχθηκε πρώτη φορά το 1936 στο Παγγαίο, από τους Αυστριακούς Karl Heinz Rechinger και Frida Rechinger-Moser, γεγονός στο οποίο οφείλει και την ονομασία του. Εμφανίζεται σε ορεινές θέσεις (1.500-1.900 μ.) σε πετρώδεις πλαγιές, σε πρανή δρόμων, σε ξέφωτα δασών και θαμνώνων καθώς και σε βραχώδεις θέσεις των ορεινών (υπαλπικών) λιβαδιών.
Περιγραφή του είδους (βιολογικά και οικολογικά χαρακτηριστικά)
Αρκετά κοινό στα υπαλπικά λιβάδια του όρους. Διετές, εύρωστο ποώδες φυτό, ύψους 30-65 εκ., που καλύπτεται από μόνιμο, απαλό, λευκό έως κιτρινωπό, τρίχωμα που αποτελείται από μαλακές, εύκαμπτες και συστρεφόμενες τρίχες. Τα φύλλα στη βάση είναι επιμήκως ωοειδή, με κορυφή οξεία, παρυφές ασαφώς πριονωτές, βάση σφηνοειδή που λεπταίνει σταδιακά προς τον μίσχο. Τα φύλλα του βλαστού, από τα χαμηλότερα προς τα ανώτερα, ελαττώνονται σε μέγεθος, με το ανώτερο άμισχο, ωοειδές, κάπως μυτερό. Τα ζωηρά κίτρινα άνθη του βρίσκονται σε επάκριες, πολύ πυκνές και συνήθως χωρίς διακλάδωση ταξιανθίες. Οι ταξιανθίες είναι υπόλευκες, εριωδώς χνοώδεις, όπως και το εξωτερικό μέρος των ανθέων. Οι στήμονες είναι πέντε και έχουν πορτοκαλόχρωμους ανθήρες και νήματα κίτρινα, τριχωτά. Η λατινική ονομασία του γένους (Verbascum) πηγάζει από το «barbascum» (γένια) που θυμίζει τις τρίχες των φύλλων του. Οι φλόμοι, γνωστοί για τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για τη θεραπεία του άσθματος. Έλαιο από τα άνθη κάποιων ειδών φλόμου χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία λοιμώξεων του αυτιού.
Παρότι απαντά σε μεγάλα υψόμετρα και ως εκ τούτου η περιοχή στην οποία απαντά είναι σχετικά περιορισμένη, το είδος δεν φαίνεται ότι απειλείται από κάποιους παράγοντες. Τυχόν διάνοιξη δρόμων στις υπαλπικές περιοχές θα μπορούσε να μειώσει το μέγεθος του πληθυσμού του.
Κατάσταση διατήρησης
–
Κατάσταση διατήρησης
Δεν υπόκειται σε κάποιο εθνικό ή διεθνές καθεστώς προστασίας.