Salvia argentea

Παρουσιάζει σχετικά ευρεία εξάπλωση στο Παγγαίο. Απαντά σε ξηρές θέσεις ορεινών λιβαδιών, σε πετρώδεις θαμνώνες, σε χαράδρες και στις άκρες δρόμων, σε υψόμετρα μεταξύ 500 και 1.300 μ.

Είδος με μεγάλη εξάπλωση, αλλά με σχετικά μικρό αριθμό φυτών στις θέσεις που το συναντάμε. Συνήθως είναι διετές ή πολυετές ποώδες φυτό. Ξεχωρίζει από τον όρθιο (ύψους έως 90 εκ.), αραιά διακλαδισμένο ανθοφόρο βλαστό, που είναι ιδιαίτερα κολλώδης και καλυμμένος με αδενώδεις τρίχες. Τα μακρόμισχα φύλλα του είναι τοποθετημένα το ένα απέναντι από το άλλο και μοιάζουν με πλατιά αυγά, που έχουν παρυφές με δόντια και είναι καλυμμένα, ιδιαίτερα τα νεαρά, με ασημόλευκες, μαλακές, μακριές, εύκαμπτες, συστρεφόμενες τρίχες. Τα μεγάλα άνθη του είναι λευκά, με πολύ μικρές κόκκινες τρίχες, και με διάσπαρτους αδένες. Είναι τοποθετημένα, ανά 4-6, σε σπονδύλους. Κάτω από τον σπόνδυλο υπάρχει ένα μικρό πράσινο βράκτιο που μοιάζει με φύλλο. Κατασκευαστικά, το άνθος είναι ιδιαίτερο καθώς σχηματίζει δύο χείλη. Το επάνω χείλος, πολύ μακρύτερο από το κάτω, είναι πιεσμένο και κυρτό ενώ το κάτω χείλος χωρίζεται σε τρεις λοβούς (φανταστείτε το σαν στρογγυλεμένες διαιρέσεις του κατώτερου πετάλου). Ανθίζει τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο. Ανήκει στα χειλανθή, μια οικογένεια φυτών που περιλαμβάνει είδη που χρησιμοποιούνται σε μαγειρικά σκευάσματα (όπως η ρίγανη, ο δυόσμος, ο βασιλικός), στη φυτοθεραπεία (όπως το φασκόμηλο, το τσάι του βουνού) και στην αρωματοθεραπεία (όπως η λεβάντα, το θυμάρι, το δεντρολίβανο). Αν και είδη του γένους Salvia έχουν χρησιμοποιηθεί στη λαϊκή ιατρική, στη μαγειρική και στην αρωματοποιία, οι χρήσεις του συγκεκριμένου είδους είναι περιορισμένες. Γνωστές είναι μόνο οι αντιοξειδωτικές και αντιβακτηριακές του ιδιότητες.

Λόγω της σχετικά ευρείας του εξάπλωσης στο όρος Παγγαίο, δεν παρατηρήθηκαν ιδιαίτερες απειλές και πιέσεις οι οποίες θα οδηγούσαν στη σημαντική μείωση του πληθυσμού του.

–

Δεν υπόκειται σε κάποιο εθνικό ή διεθνές καθεστώς προστασίας.