Astragalus monspessulanus

Μέχρι τώρα, στο όρος Παγγαίο έχει καταγραφεί από τα 800 μ. μέχρι και την κορυφή του. Παρότι δεν σχηματίζει πολυπληθείς αποικίες εμφανίζεται σποραδικά σε ποικιλία ενδιαιτημάτων, με αποτέλεσμα να μπορεί κάποιος να το εντοπίσει σχετικά εύκολα.

Το μέγεθος του συνολικού πληθυσμούς του στο Παγγαίο είναι αρκετά μεγάλο. Πολυετές ποώδες είδος, χωρίς βλαστό. Τα φύλλα του είναι σύνθετα, αποτελούμενα από πολυάριθμα μικρά φυλλάρια (περισσότερα από 8 ζεύγη), κυκλικά έως επιμήκη στο σχήμα, με αραιές τρίχες στην επάνω επιφάνεια και γυμνά στην κάτω. Ποδίσκοι ταξιανθιών με μήκος περίπου αντίστοιχο αυτού των φύλλων, και ταξιανθίες αποτελούμενες από 7-30 άνθη. Τα άνθη χαρακτηρίζονται από την πορφυρή ή κόκκινη στεφάνη, ενώ σπανιότερα αυτή μπορεί να είναι λευκωπού χρώματος. Ο καρπός είναι χαρακτηριστικός· έχει σχήμα φασολιού (χέδρωπας) και είναι ελαφρά κυρτός ή σπανιότερα έως ημικυκλικός και το μήκος του φτάνει τα 4,5 εκ. Τα είδη του γένους Astragalus αναφέρονται από τον Διοσκορίδη, ο οποίος έδωσε σε αυτά το όνομα αστράγαλος που προέρχεται από τις λέξεις αστήρ και γάλα, καταδεικνύοντας το σχήμα και το χρώμα των ανθέων κάποιου ή κάποιων από τα είδη του γένους. Η παρατηρητικότητα των αρχαίων ήταν τέτοια ώστε απέδωσαν σε είδη του γένους ιδιότητες οι οποίες προκαλούσαν θετικές επιδράσεις στα κτηνοτροφικά ζώα. Συγκεκριμένα, πίστευαν ότι η βρώση του φυτού από τα κτηνοτροφικά ζώα και κυρίως από τα κατσίκια οδηγεί σε αύξηση της παραγωγής γάλακτος. Το όνομα του συγκεκριμένου είδους προέρχεται από την γαλλική πόλη Montpellier (Μονπελιέ) στη Νότια Γαλλία, περιοχή στην οποία πρωτοβρέθηκε. Ο Αστράγαλος της Μονπελιέ είναι μεσογειακό φυτό, με ευρεία εξάπλωση στην Ελλάδα, όπου και απαντά σε βραχώδεις θέσεις, λιβάδια, θαμνώνες και ερείσματα δρόμων, από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι και τα 1.200 ή ακόμη και τα 1.800 μ. Μπορούμε να το βρούμε ανθισμένο από τον Απρίλιο μέχρι και τον Ιούνιο, ανάλογα με το υψόμετρο. Λόγω των όμορφων ταξιανθιών του, έχει αισθητική αξία και χρησιμοποιείται ως καλλωπιστικό σε διάφορες χώρες.

Λόγω της σχετικά ευρείας του εξάπλωσης στο όρος Παγγαίο, δεν παρατηρήθηκαν ιδιαίτερες απειλές και πιέσεις οι οποίες θα οδηγούσαν στη σημαντική μείωση του πληθυσμού του.

–

Δεν υπόκειται σε κάποιο εθνικό ή διεθνές καθεστώς προστασίας.