Epilobium angustifolium

Λόγω της μικρής ανταγωνιστικής ικανότητάς του, προτιμά ανοιχτές θέσεις σε ξέφωτα, ορεινά λιβάδια. Εμφανίζεται διάσπαρτο αλλά και σε ομάδες, από τα 800 έως και τα 1.800 μ. Κατατάσσεται στα κοινά φυτά, καθώς κάποιος θα το συναντήσει ανεβαίνοντας προς τις μεγάλου υψομέτρου περιοχές.

Πολυετές ποώδες όρθιο φυτό, ύψους έως 150 εκ. Τα φύλλα μοιάζουν με λόγχες και είναι γλαυκά στην κάτω επιφάνεια. Τα άνθη ρόδινα-κοκκινωπά εμφανίζονται στις άκρες των βλαστών, πολλά μαζί, δημιουργώντας μια ανθισμένη «πυραμίδα». Ανθίζει από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο. Ο στενόμακρος καρπός του στην ωρίμανση, σχίζεται από πάνω προς τα κάτω, σε 4 βαλβίδες. Παράγει άφθονους σπόρους (σπέρματα), που έχουν στην κορυφή τους ένα λοφίο από μεταξένιες τρίχες. Μπορεί να αναπτυχθεί σε φτωχά και αβαθή εδάφη. Αφθονεί σε υγρά, ασβεστολιθικά έως ελαφρώς όξινα εδάφη, σε ανοιχτές θέσεις και σε λιβάδια. Εγκαθίσταται γρήγορα εκεί όπου η φυσική βλάστηση καταστρέφεται από φυσικές ή ανθρωπογενείς αιτίες και δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Η ευκολία εγκατάστασης του φυτού οφείλεται στα βιολογικά χαρακτηριστικά του. Απαιτεί φως και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε περιβάλλον σκίασης. Διαθέτοντας πολλούς και πολύ ελαφριούς σπόρους, εφοδιασμένους µε τρίχες, διασπείρεται εύκολα σε μεγάλες αποστάσεις. Αφού εγκατασταθεί, επεκτείνεται κυριαρχώντας στον χώρο μέσω σπερμάτων ή ριζωμάτων που δημιουργεί. Όπως όλα τα είδη που εγκαθίστανται πρώτα σε μια γυμνή περιοχή, δεν είναι ανταγωνιστικό. Του αποδίδονται αντιφλεγμονώδεις, αντισηπτικές, μαλακτικές, τονωτικές, αντιδιαρροϊκές και αιμοστατικές ιδιότητες. Έχει χρησιμοποιηθεί, από τη λαϊκή ιατρική, ως αλοιφή εξωτερικής εφαρμογής σε δερματικά προβλήματα, ως αφέψημα για τη θεραπεία της δυσεντερίας, του συνδρόμου του ευερέθιστου εντέρου, ενώ το κατάπλασμα της αποφλοιωμένης ρίζας εφαρμόζεται σε εγκαύματα, πληγές και οιδήματα.

Λόγω της σχετικά ευρείας του εξάπλωσης στο όρος Παγγαίο, δεν παρατηρήθηκαν ιδιαίτερες απειλές και πιέσεις οι οποίες θα οδηγούσαν στη σημαντική μείωση του πληθυσμού του.

Μειωμένης Ανησυχίας.

Δεν υπόκειται σε κάποιο εθνικό ή διεθνές καθεστώς προστασίας. Το επιλόβιο σύμφωνα με την IUCN εντάσσεται στην κατηγορία φυτών «Μειωμένης Ανησυχίας» (LC-Least Concern), γεγονός το οποίο δεν συνεπάγεται ότι το είδος είναι ασφαλές ούτε ότι δεν πρέπει να προστατεύεται αλλά ότι «δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης εφόσον διατηρούνται οι παρούσες συνθήκες».